Ignacy Dec (ur. 27 lipca 1944 w Hucisku) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, rektor Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu w latach 1988–1995, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu w latach 1992–2004, biskup diecezjalny świdnicki od 2004.

Młodość i wykształcenie

Urodził się 27 lipca 1944 w Hucisku. Pochodzi z rodziny liczącej ośmioro dzieci, dwie jego siostry wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi (prowincja warszawska). W latach 1958–1962 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku, po czym zdał egzamin dojrzałości. W latach 1962–1969 studiował w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym i na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W trakcie studiów, w latach 1963–1965, odbył zasadniczą służbę wojskową w 7 Kołobrzeskim Pułku Piechoty Zmechanizowanej w Lublinie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 czerwca 1969 w archikatedrze wrocławskiej arcybiskup Bolesław Kominek.

W 1971 na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu uzyskał magisterium i licencjat z teologii. W latach 1970–1976 odbył studia specjalistyczne w zakresie filozofii teoretycznej na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1973 uzyskał magisterium z filozofii chrześcijańskiej, zaś w 1976 doktorat z filozofii na podstawie dysertacji Tomaszowa a Marcelowa teoria człowieka. W latach 1973–1976 odbył również studia specjalistyczne w zakresie teologii fundamentalnej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1975 uzyskał magisterium z teologii fundamentalnej na podstawie pracy Komunia „ja” – „ty” w ujęciu Gabriela Marcela. W latach 1979–1980 przebywał na stypendium naukowym w Instytucie Filozofii Katolickiego Uniwersytecie w Lowanium oraz na Fakultecie Teologicznym w Paderborn. W 1991 na podstawie dorobku naukowego i rozprawy Transcendencja bytu ludzkiego w ujęciu twórców Szkoły Lubelskiej uzyskał na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego stopień doktora habilitowanego. W 1999 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych.

W latach 1984–1987 był członkiem-sekretarzem VI Przygotowawczej Komisji II Polskiego Synodu Plenarnego. Natomiast w latach 1985–1991 przewodniczył Komisji Kształcenia Teologicznego Synodu Archidiecezji Wrocławskiej. W Episkopacie Polskim w latach 1989–1996 był członkiem Komisji ds. Seminariów Duchownych, a w latach 1995–1996 członkiem Komisji ds. Nauki Katolickiej. Po reorganizacji tejże komisji w 1996 został konsultorem Rady Naukowej.

Działalność naukowo-dydaktyczna

W 1976 rozpoczął prowadzenie zajęć naukowo-dydaktycznych na Papieskim Fakultecie Teologicznym oraz w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. W 1976 został adiunktem przy Katedrze Antropologii Filozoficznej na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W 1991 mianowano go docentem, a w 1993 profesorem nadzwyczajnym, zaś w 2001 objął stanowisko profesora zwyczajnego tej uczelni. Został kierownikiem Katedry Antropologii Filozoficznej i Etyki oraz dyrektorem Instytutu Filozofii Chrześcijańskiej. W latach 1992–2004 sprawował urząd rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu w latach 1982–1984 pracował jako prefekt. Następnie w latach 1984–1988 był jego wicerektorem, a w latach 1988–1995 pełnił funkcję rektora tego seminarium.

W latach 1992–2004 był członkiem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola. W 1993 został członkiem Wrocławskiej Rady Nauki. Został także członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego przy Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu, a w latach 1992–2004 pełnił obowiązki jego prezesa. W 2001 objął członkostwo we Wrocławskim Towarzystwie Naukowym. W latach 2003–2006 należał do Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk.

Założył i objął funkcję redaktora naczelnego półrocznika „Wrocławski Przegląd Teologiczny” i rocznika „Biuletyn Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu”. W 1993 ustanowił miesięcznik „Vox nostra”, czasopismo alumnów Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego, a w 1996 kwartalnik Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu „Nasz Fakultet”. Należał do kolegium redakcyjnego rocznika „Colloqium Salutis – Wrocławskie Studia Teologiczne”. W latach 1992–2005 był redaktorem serii wydawniczej „Rozprawy naukowe”, wydawanej przez Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, oraz serii „Sympozja i sesje naukowe”.

W pracy naukowej zajmuje się filozofią chrześcijańską (tomizm, egzystencjalizm chrześcijański), antropologią filozoficzną i historią filozofii nowożytnej.

Biskup

24 lutego 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym nowo powołanej diecezji świdnickiej..

25 marca 2004 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry świdnickiej. Głównym konsekratorem był kardynał Henryk Gulbinowicz, arcybiskup metropolita wrocławski, któremu asystowali Tadeusz Rybak, biskup diecezjalny legnicki, i Józef Pazdur, emerytowany biskup pomocniczy wrocławski. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Misericordia et veritas” (Miłosierdzie i prawda). Jako pierwszy biskup świdnicki zorganizował struktury instytucji diecezjalnych. W 2004 utworzył kurię biskupią, seminarium duchowne, radę kapłańską, radę duszpasterską, radę konsultorów, diecezjalną Caritas, Akcję Katolicką, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży i Stowarzyszenie Rodzin Katolickich. W 2004 utworzył radę ekonomiczną, kapitułę katedralną i dom księży emerytów. W 2008 ustanowił archiwum diecezjalne i muzeum diecezjalne, w 2009 diecezjalne studium życia rodzinnego, a w 2010 kapitułę kolegiacką. W 2005 przygotował i przeprowadził I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny. Przyczynił się do uzyskania tytułu bazyliki mniejszej dla kościoła Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Bardzie.

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2006 został członkiem Rady Naukowej i Komisji Duchowieństwa, a w 2013 przewodniczącym Rady ds. Apostolstwa Świeckich. W 2008 konsekrował biskupa pomocniczego świdnickiego Adama Bałabucha, a w 2006 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego wrocławskiego Andrzeja Siemieniewskiego.

Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia

Nadano mu tytuł honorowego obywatela: Leżajska (2005), Polanicy-Zdroju (2006), Dzierżoniowa (2008), Świdnicy (2009), Wałbrzycha (2009), Barda (2010), Kłodzka (2010)[ i Bystrzycy Kłodzkiej (2013)

W 2007 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2004 za integrację środowiska naukowego we Wrocławiu otrzymał Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola.

W 2013 został przyjęty do konfraterni paulinów.