W latach 1973-1978 studiował biologię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Gdańskiego gdzie, w 1978 r. uzyskał tytuł magistra biologii. Bezpośrednio po zakończeniu studiów rozpoczął 1 maja 1978 r. pracę w Zakładzie Fizjologii Roślin Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach (obecnie Uniwersytet Przyrodniczo – Humanistyczny). Praca doktorska obroniona została w 1985 r. na Wydziale Biologii Geografii i Oceanologii Uniwersytetu Gdańskiego – uzyskał na jej podstawie stopień naukowy doktora nauk przyrodniczych.

W 1987 r. rozpoczął kilkuletni staż naukowy w Instytucie Fizjologii Roślin Szwedzkiego Uniwersytetu Rolniczego w Uppsali. W 1994 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk biologicznych w zakresie fizjologii roślin. Tytuł profesora nauk biologicznych uzyskał w 2009 r.

W Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach zatrudniony był do 30 września 1998 r. Następnie w latach 1998-2007 zatrudniony był w Akademii Pomorskiej w Słupsku, a od 2007 r. zatrudniony jest na Uniwersytecie Gdańskim. W latach 1994-1998 był kierownikiem Zakładu Fizjologii Roślin, a w latach 1995-1998 dyrektorem Instytutu Biologii WSR-P w Siedlcach. Obecnie zaś pełni funkcję kierownika Pracowni Biochemii Roślin Międzyuczelnianego Wydziału Biotechnologii Uniwersytetu Gdańskiego i Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Był również członkiem Kolegium Rektorskiego, członkiem Senatu, Rad Wydziału oraz szeregu dziekańskich i rektorskich komisji. Ponad 1/3 całego okresu zatrudnienia przebywał na stażach naukowych w laboratoriach zagranicznych.

(ur. 4 lutego 1940 r. w Leżajsku, zm. 20 sierpnia 2010 r.)
W 1958 r. zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym. Tuż po ukończeniu szkoły podjął pracę w Zakładach Chemicznych, w których pracował przez rok. W 1959 r. podjął naukę w Oficerskiej Szkole Wojsk Chemicznych w Krakowie. Po jej ukończeniu jako młody oficer służył w jednostkach chemicznych Wojska Polskiego (1962 – 1966 dowódca plutonu i dowódca kompanii w jednostce wojskowej). Następnie podjął kolejne studia już w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie ukończył Wydział Chemii i Fizyki Technicznej na kierunku chemia i od tego czasu został „rasowym” chemikiem – oficerem, poświęcając swoje zdolności, zdobytą wiedzę i umiejętności do kształcenia przyszłych oficerów. Pracę doktorską obronił 10 lipca 1980 r., a habilitację uzyskał 8 października 1990 r. na Uniwersytecie M. Skłodowskiej-Curie w Lublinie – dyscyplina naukowa – inżynieria materiałowa. W 2000 r. odszedł z czynnej służby wojskowej w stopniu pułkownika, w tym też roku 15 lutego otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego Wojskowej Akademii Technicznej.

Jego najważniejsze osiągnięcia naukowe to wdrożone w życie i opatentowane urządzenia niosące postęp w dziedzinie chemii – „Metoda eksploatacyjnych i technologicznych badań prochów bezdymnych”, „Metoda oznaczania pochodnych kwasu metylofosforowego”, „Aparat do ciśnieniowej chromatografii cienkowarstwowej”, „Ciekłokrystaliczna metoda wizualizacji chromatografów cienkowarstwowych”.

Jego podręcznik „Broń chemiczna i toksyczne środki przemysłowe” wprowadza czytelnika (przede wszystkim studenta) w problematykę broni chemicznej, bojowych środków trujących i toksycznych środków przemysłowych oraz zagrożeń, jakie mogą one stanowić dla ludzi i środowiska, zarówno podczas działań militarnych, aktów terrorystycznych, czy awarii i katastrof chemicznych.

Zmarł w 2010 r. Pochowany jest na cmentarzu Wolskim w Warszawie.

(ur. w 1944 roku w Leżajsku)
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego kontynuował naukę na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, specjalizacji mechanizacji rolnictwa.
Pracę doktorską obronił w 1972 r., uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.

Był członkiem Zespołu Diagnostyki Komitetu Budowy Maszyn PAN, Zespołu Diagnostyki Sekcji Eksploatacji Maszyn ZG SIMP w Warszawie. Zdobyte doświadczenie i znajomość podstaw teorii eksploatacji maszyn, poparte wynikami długotrwałych badań eksploatacyjnych ciągnika rolniczego w warunkach indywidualnego gospodarstwa rolnego o dużej intensywności produkcji, były podstawą pracy habilitacyjnej, przedstawionej Radzie Wydziału Techniki Rolniczej w 1999 roku.

Zajmował się także analizą zużycia surowców i energii w warunkach komputerowego sterowania procesami technologiczno-transportowymi produkcji żywności oraz problematyką standaryzacji badań technicznych pojazdów i bezpieczeństwem ustawodawczym ich eksploatacji oraz użytkowania. Jednocześnie kontynuował podstawowy kierunek badań z zakresu diagnostyki technicznej, wykorzystując doświadczenia polowe do opracowywania modeli strukturalnych, funkcjonalnych i cybernetycznych zużycia silników ciągnikowych metodą symulacyjną.

Na jego dorobek naukowy składa się ponad 220 publikacji naukowych, 5 skryptów i podręczników, 4 patenty i wzory użytkowe. Prezentowane prace były publikowane w wydawnictwach PAN z dziedziny inżynierii rolniczej, czasopismach i zeszytach naukowych uczelni technicznych. Znaczną część prac jubilat opublikował za granicą, w zeszytach naukowych ukraińskich uniwersytetów rolniczych i technicznych (w Kijowie, Charkowie, Odessie, Mykołajewie i Lwowie).
Ścisłą współpracę nawiązał też z Wileńską Wyższą Szkołą Rolniczą.
W kwietniu 2005 roku Prezydent RP wręczył mu akt nadania tytułu naukowego profesora.

( ur. 1914 r. w Grodzisku Dolnym, zm. w 1987 r.) Po ukończeniu szkoły powszechnej i uzupełnieniu jej roczną szkołą w Leżajsku, został uczniem gimnazjum leżajskiego. W 1934 r. zdał maturę z wynikiem bardzo dobrym. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia w Wyższym Katolickim Studium Społecznym w Poznaniu. Od 1937 r. pracował w Instytucie Kultury Wsi, równocześnie studiując socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. We wrześniu 1939 r. ewakuował się wraz z Instytutem do Równego, skąd przyjechał do Grodziska Dolnego. Tutaj zajmował się badaniami źródeł parafialnych. Uzyskał uprawnienia zawodowego fotografa. Przewodniczył miejscowemu oddziałowi Rady Głównej Opiekuńczej. W 1946 r. został asystentem wolontariuszem przy Katedrze Socjologii Uniwersytetu Poznańskiego. Kierował działem wydawniczym Instytutu Naukowo-Wydawniczego Ruchu Ludowego „Polska”. W 1947 r. uzyskał stopień doktora za pracę pt. „Ruchliwość społeczna wsi małopolskiej”.

W latach 1954-1956 pracował na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1957-1978 pracował na Uniwersytecie Poznańskim im. Adama Mickiewicza. W 1966 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. Był członkiem kilku komitetów naukowych PAN-u, przewodniczył Komitetowi Nauk Etnologicznych. Należał do wielu towarzystw naukowych i kulturowych, polskich i zagranicznych, m.in. Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, Stowarzyszenia Twórców Ludowych, Wielkopolskiego Towarzystwa Kulturalnego, Międzynarodowej Unii Nauk Antropologicznych i Etnologicznych. W 1975 r. otrzymał w Wiedniu Międzynarodową Nagrodę im. Gotfryda Herdera.

Posiada w swym dorobku naukowym ok. 432 publikacji. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Zasłużony Działacz Kultury, Zasłużony dla Województwa Poznańskiego, Zielonogórskiego i Olsztyńskiego.
Zmarł 6 lipca 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym Junikowo w Poznaniu.

W 1969 r. podjął studia na Wydziale Matematyki-Fizyki-Chemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1986 r. otrzymał tytuł doktora na Wydziale Technologii Chemicznej Słowackiego Uniwersytetu Technicznego w Bratysławie, Czechosłowacji. W 1992 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego, a w 1994 r. został profesorem UMK. W 1999 roku otrzymał tytuł profesora chemii, a w 2000 r. stanowisko profesora zwyczajnego.

Od ukończenia studiów był asystentem w Zakładzie Chemii Fizycznej UMCS w Lublinie. Następnie, aż do 1994 r. pracował w Zakładzie Fizyki Chemicznej i Fizyczno-Chemicznych Metod Rozdzielania. Od 1994 r. zaczął organizować grupę badawczą na Wydziale Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika (UMK) i został kierownikiem Zakładu Chemii Środowiska i Ekoanalityki, który w 2006 r. przekształcony został w Katedrę Chemii Środowiska i Bioanalityki. Do chwili obecnej piastuje to stanowisko

Prof. B. Buszewski jest prezesem Eurpean Society for Separation Science, prezesem towarzystwa naukowego Societas Humboldtiana Polonorum, członkiem prezydium w Division of Environmental Chemistry of the European Association for Chemical and Molecular Science. Prof. B. Buszewski był laureate licznych nagród i wyróżnień zarówno krajowych, jak I zagranicznych organizacji i promotorem 27 doktorów oraz opiekunem 5 habilitacji. W październiku 2007 r. został wyróżniony przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej w ramach programu „Mistrz”. W 2009 r. został laureatem Nagrody Premiera RP za wybitne osiągnięcia w chemii.

(ur. 29 lipca 1972 r.)
Studia medyczne w Lublinie; doktorat i specjalizacja z medycyny nuklearnej; habilitacja w 2011 r. Pracuje w Katedrze Medycyny Nuklearnej w Lublinie oraz w Wielkopolskim Centrum onkologii w Poznaniu na stanowisku kierownika Działu Diagnostyki.

Dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitarnej w Przemyślu do spraw Kanonizacji. Sekretarz księdza arcybiskupa.

( ur. w 1911 r. w Grodzisku Dolnym, zm. W 1985 r.) W 1932 r. zdał z wyróżnieniem maturę w gimnazjum leżajskim. Rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które przerwał z braku środków finansowych. Podjął studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Specjalizował się w hydrobiologii i rybactwie. W 1938 r. ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym. Po studiach został nauczycielem w pierwszej w Polsce Szkole Rybackiej w Sierakowie nad Wartą.
Podczas kampanii wrześniowej walczył jako oficer rezerwy w składzie 24. Dywizji Piechoty. Uciekł z niewoli niemieckiej. Organizował na terenie Grodziska (swojej rodzinnej miejscowości) ruch konspiracyjny Związku Walki Zbrojnej.

W 1941 r. Krajowe Towarzystwo Rybackie powierzyło mu kierowanie Doświadczoną Stacją Rybacką w Rożnowie nad Dunajcem, a po wyzwoleniu w 1944 r. podjął pracę jako starszy asystent w Zakładzie Inżynierii Rolniczej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W następnym roku rozpoczął pracę w Morskim Instytucie Rybackim w Gdyni. Prowadził badania nad stanem zasobów dorsza bałtyckiego. W 1950 r. uzyskał doktorat za pracę na temat biologii dorsza Zatoki Gdańskiej. W 1953 r. za całokształt prac badawczych na morzu otrzymał ze współpracownikami Państwową Nagrodę Naukową II stopnia

Z ramienia polskiego rządu przez 12 lat był stałym delegatem Międzynarodowej Konwencji Rybołówstwa Północno-Zachodniego Atlantyku (ICNAF) z siedzibą w Halifaxie w Kanadzie. Od 1949 r. współpracował z Międzynarodową Radą do Badań Morza w Kopenhadze. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Ichtiologii Morskiego Instytutu Rybackiego. Uczestniczył w morskich wyprawach naukowych. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Zasłużony Pracownik Morza, Odznakę Honorową „Zasłużony Ziemi Gdańskiej”, Medal 10-lecia i 40-lecia Polski.
Zmarł 19 kwietnia 1985 r. Pochowany został na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Liceum ogólnokształcące ukończył z wyróżnieniem. Wiedza wyniesiona z liceum umożliwiła mu wstęp na Wydział Elektroniki i technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. Uzyskany wynik z egzaminów wstępnych uplasował go w trzeciej dziesiątce pośród około 1200 kandydatów, czym zapewnił sobie miejsce wśród 180 najlepszych studentów wymarzonego Makrokierunku: Elektronika, Informatyka i Telekomunikacja.

Już podczas studiów współpracował z francuską firmą Gemplus, m.in. prowadząc w latach 1998-2000 szkolenia techniczne w krajach Europy Środkowo-Wschodniej z zakresu kart mikroprocesorowych. W 2000 r. uzyskał z wynikiem celującym stopień mgr inż. W 2005 r. uzyskał z wyróżnieniem stopień doktora nauk technicznych w dziedzinie Automatyki i Robotyki. Oba stopnie uzyskał pod opieką profesora Andrzeja Pacuta.

Z Politechniką warszawską związany jest do dziś, obecnie pracownik Instytutu Automatyki i Informatyki Stosowanej na Wydziale Elektroniki i technik Informacyjnych.. Od 2002 r. asystent a od 2006 r. adiunkt, z-ca kierownika Pracowni Biometrii oraz członek Rady Naukowej w NASK. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę rektora Politechniki Warszawskiej za osiągnięcia naukowe.
Prywatnie pasjonuje się żeglarstwem i muzyką gdy czas na to pozwala, zdarza mu się namalować kilka obrazów lub odwiedzić wraz z rodziną ciekawe zakątki świata, fotografując przyrodę, ludzi i wydarzenia.

Inżynier urządzeń i instalacji przemysłowych i sanitarnych, doktor nauk technicznych (od 2000 r.). Studia na Wydziale Inżynierii sanitarnej i Wodnej Politechniki Krakowskiej (1971-1976). Pracuje jako inżynier projektant, kierownik grupy projektowej w biurze projektowo-wykonawczym w USA. Biuro specjalizuje się w projektowaniu kompletnych obiektów przemysłowych, głównie dla przemysłu farmaceutycznego.

Studia na Politechnice Krakowskiej, Wydział Mechaniczny (1976-1983); doktorat na Politechnice Krakowskiej, Wydział Mechaniczny (2003).
Praca zawodowa w USA, biegły sądowy oraz konsultant budowlany systemów mechaniczno-elektrycznych.

(ur. 27 lipca 1944 r. w Hucisku k. Leżajska)
Do szkoły podstawowej uczęszczał w Hucisku (1951-1956) oraz w Woli Zarczyckiej (1956-1958), a do szkoły średniej – Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku (1958-1962). Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym i na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu (1962-1969). W latach 1963-1965 odbył, jako kleryk, zasadniczą służbę wojskową w Siódmym Kołobrzeskim Pułku Piechoty Zmechanizowanej w Lublinie, w Jednostce Wojskowej 1987 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1969 r. w archikatedrze wrocławskiej z rąk ks. arcybiskupa Bolesława Komornika, metropolity wrocławskiego, późniejszego kardynała.
W 1971 r. uzyskał magisterium oraz licencjat z teologii na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. Studia specjalistyczne odbył na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. W 1973 r. uzyskał magisterium filozofii chrześcijańskiej na podstawie pracy: „Gabriela Marcela teoria miłości”.
Po studiach specjalistycznych w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uwieńczonych stopniem doktora filozofii chrześcijańskiej, został mianowany wikariuszem w parafii pw. św. Rodziny we Wrocławiu i równocześnie podjął zajęcia dydaktyczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym i w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.
W roku akademickim 1979-1980 pogłębiał swoje studia filozoficzne, przebywając na stypendium naukowym na Katolickim Uniwersytecie w Louvain-la-Neuve w Belgii oraz na Fakultecie Teologicznym w Paderborn w Niemczech. Aktualnie jest kierownikiem katedry antropologii filozoficznej i etyki oraz dyrektorem Instytutu Filozofii Chrześcijańskiej w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. 17 grudnia 1991 r. został mianowany docentem, a 25 września 1993 r. – profesorem nadzwyczajnym na podstawie uchwały Rady Wydziału PFT z dnia 18 maja 1993 r. Jest założycielem i był redaktorem naczelnym w latach 1993-2004, półrocznika: „Wrocławski Przegląd Teologiczny” oraz rocznika: „Biuletyn Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu”. Ponadto powołał do życia dwa czasopisma uczelniane: 1993 – „Vox nostra” – miesięcznik i w 1996 – „Nasz Fakultet” – kwartalnik.

Jest autorem ponad 2560 publikacji z zakresu filozofii, teologii, życia uczelnianego, religijnego, w tym 34 książek. Jest redaktorem naukowym 31 pozycji książkowych. W latach 1992-2005 był redaktorem serii wydawniczej „Rozprawy Naukowe” wydawanej przez Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu oraz serii „ Sympozja i sesje naukowe”. Jest promotorem sześciu doktoratów honoris causa.

W pionie naukowym został odznaczony następującymi medalami: Uniwersytetu Opolskiego, Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Uniwersytetu Wrocławskiego, Akademii Pedagogicznej w Krakowie. 15 listopada 2004 roku otrzymał Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola za integrację środowiska naukowego we Wrocławiu. 28 czerwca 2007 r. otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. W październiku 2011 r. z rąk biskupa polowego Józefa Guzdka otrzymał medal bł. Jerzego Popiełuszki za dwuletnią klerycką służbę wojskową

Jest honorowym obywatelem miast: Leżajsk, Polanica Zdrój, Dzierżoniów, Wałbrzych, Świdnica, Bardo, Kłodzko. Odznaczony doroczną nagrodą Starosty Kłodzkiego – „Różą Kłodzką” oraz tytułem „Civis Terrae Glacensis” – 29 stycznia 2010 r.; odznaczony Krzyżem Obrońcy Kresów Wschodnich.

W dziedzinie duszpasterskiej, w 2005 r. zorganizował i przeprowadził I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny, zaś w latach 2007-2010 – peregrynację obrazu Jezusa Miłosiernego. W ciągu pierwszych pięciu lat przeprowadził wizytację kanoniczną we wszystkich parafiach diecezji, utworzył 3 nowe dekanaty i powołał do istnienia 6 nowych parafii.

( ur. 3 grudnia 1927 r. w Kuryłówce, zm. 16 kwietnia 2008 r. w Krakowie)
Ukończył Liceum w Leżajsku w roku 1946 i zdał maturę.

W latach 1947-1955 odbył studia pianistyczne w Krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (PWSM) w klasie Jana Hoffmana. Od 1974 r. prowadził działalność pedagogiczną w macierzystej uczelni. W 1955 r. wraz z Janiną Baster założył duet fortepianowy, rozwijając intensywną działalność koncertową w kraju i na świecie.

W latach 1981-1987 pełnił funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego, a w latach 1987-1990 kierował I Katedrą Fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie.

W 1956 r. został laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu im. Viottiego w Vercelli (Włochy) w kategorii duetów fortepianowych oraz nagrody specjalnej szwajcarskiej Fundacji Maxa Eggera.

Uczestniczył w Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym w Wiedniu (1959), Berliner Festtage (1958), Warszawskiej Jesieni (1959) „Wariacje na temat Paganiniego”, Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1968), Wrocławskim Festiwalu Muzyki Współczesnej (1969), Bydgoskim Festiwalu Muzycznym (1971), Nałęczowskim Divertimencie (1980), Festiwalu Muzyki Odnalezionej w Tarnowie (1995).

Był wychowawcą wielu pokoleń pianistów. W Krakowskiej Akademii Muzycznej u Dolnego studiował Mariusz Sielski – solista i kameralista, który prowadzi klasę fortepianu w Krakowskiej Akademii Muzycznej.

Prof. Janusz Dolny odznaczony był m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużony Działacz Kultury, Medalem 40lecia PRL, Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki.
Zmarł 16 kwietnia 2008 r. w Krakowie.

W 1989 r. ukończyła Akademię Medyczną w Krakowie, w 2002 uzyskała tytuł doktora nauk medycznych. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Zakładzie Dializ Collegium medium na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Sekretarz Nuncjatury Apostolskiej na Białorusi, pracownik Dyplomacji Watykańskiej; święcenia kapłańskie 31 maja 1998 r. Absolwent MWSD w Przemyślu, Podyplomowego Studium dla Postulatorów Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie, Podyplomowego Studium przy Kongregacji ds. Duchowieństwa w Rzymie, Papieskiej Akademii Dyplomacji Kościelnej. Doktorat z prawa kanonicznego na Wydziale Obojga Praw Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. W 2004 r. misja w Ruandzie. Od 2005 r. sekretarz Papieskiej Nuncjatury w Ruandzie, od 2007 r. sekretarz Nuncjatury Apostolskiej na Białorusi. 12 listopada 2008 r. podniesiony do godności prałata Jego Świątobliwości Papieża Benedykta XVI.

W 1950 r. uzyskała dyplom magistra farmacji na Wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, 1972 r. – doktor nauk farmaceutycznych; 1975 r. – drugi stopień specjalizacji z farmakodynamiki. Pracownik naukowy w Zakładzie Farmakologii Akademii Medycznej w Lublinie. Na emeryturę przeszła w 1986 r.

Studia na Wydziale Prawa uniwersytetu Wrocławskiego (1966-1970). Od 1970 podporucznik, zawodowa służba wojskowa. Od 2002 r. pułkownik. Obecnie pracownik zawodowej służby wojskowej w MON na stanowisku radcy prawnego Sekretarza Stanu.

Dr Andrzej Kisielewicz matura w roku 1967
Pracownik akademicki UMCS w Lublinie, filia w Rzeszowie. Specjalność naukowa: prawo pracy. Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Były wiceminister spraw zagranicznych.

Pracownik Politechniki Śląskiej w Gliwicach na Wydziale Górnictwa i Geologii, Instytut Mechanizacji Górnictwa.

(ur. 14 maja 1952 r. w Grodzisku Dolnym)
Po ukończeniu Liceum podjął studia etnograficzne w Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, a od 1 września 1976 r. został zatrudniony w Instytucie Kulturoznawstwa UAM, gdzie w 1085 r. uzyskał doktorat nauk humanistycznych w zakresie filozofii, a w 1998 r. habilitację z nauk humanistycznych w zakresie filozofii. Nominację profesorską otrzymał 1 listopada 2000 r.
W latach 1993-1999 był zastępcą dyrektora Instytutu Kulturoznawstwa ds. studenckich, w latach 1999-2002 prodziekanem Wydziału Nauk Społecznych UAM, a następnie w latach 2002-2008 pełnił funkcję dziekana Wydziału Nauk Społecznych UAM.

Od początku lat 90. Pełnił szereg funkcji w Uniwersytecie, począwszy od wicedyrektora ds. studenckich Instytutu Kulturoznawstwa (1993-1999), prodziekana ds. studenckich Wydziału Nauk Społecznych (1999-2002), dziekana Wydziału Nauk Społecznych (2002-2006) i senatora Uniwersytetu (od 2008).

Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, członkiem Rady Muzeum Okręgowego w Lesznie, w latach 2004-2008 był członkiem Rady Muzeum Okręgowego w Rzeszowie oraz członkiem honorowym Stowarzyszenia Kulturalnego „Ziemia Grodziska”. Autor ponad 100 publikacji naukowych i popularno-naukowych.

W 1986 r. ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (Górnictwo i kopalnictwo), 1999 – doktorat z nauk technicznych w zakresie górnictwa i geologii inżynierskiej (specjalność: górnictwo odkrywkowe) na Wydziale Górniczym akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Obecnie starszy specjalista w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią PAN w Krakowie.

(ur. 13 października 1949 r. w Wólce Grodziskiej)
Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na Wydziale Elektrotechniki, Elektroniki i Automatyki. W 1973 r. uzyskał tytuł mgr Inż. elektroniki i rozpoczął pracę jako asystent w AGH. W 1979 r. wyjechał na studia doktoranckie i po powrocie do Krakowa w 1981 r. obronił doktorat z elektroniki i pracował w AGH na stanowisku adiunkta. W 1984 r. wyjechał do Francji i tam się habilitował. Powrócił do Krakowa i kontynuował pracę naukową na AGH. Następnie wyjechał na dwuletni kontrakt do Szwecji. W 1990 r. ponownie wyjechał do Francji i na Uniwersytecie Valenciennes uzyskał tytuł profesora i pracuje na tej uczelni.

Jubileusz stulecia Zespołu Szkół Licealnych im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku jest dla mnie wspaniałą okazją do wspomnień i refleksji na temat chwil spędzonych przeze mnie w murach tej szkoły. Będąc uczennicą klasy o profilu matematyczno-fizycznym w latach 1994-1998, dzięki pomocy wielu wspaniałych pedagogów mogłam poznawać otaczającą rzeczywistość i pogłębiać własne zainteresowania. Swoim nauczycielom zawdzięczam nie tylko zdobytą wiedzę, ale przede wszystkim wiarę we własne możliwości oraz ugruntowane przekonanie, że warto sięgać ponad przeciętność i stawiać przed sobą ambitne cele, które dzięki ciężkiej pracy można zrealizować bez względu na ograniczenia. Umiejętności i wiedza zdobyte w ZSL im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku, pozwoliły mi skutecznie konkurować z uczniami najlepszych polskich liceów oraz wywalczyć tytuł laureata trzech ogólnopolskich olimpiad (biologicznej, ekologicznej i8 ochrony środowiska). W 1997 r. otrzymałam stypendium Prezesa Rady Ministrów dla najlepszych uczniów. Te osiągnięcia na etapie liceum miały ogromny wpływ na moją późniejszą edukację i karierę naukową. Dzięki uczestnictwu w olimpiadach przedmiotowych, mogłam w 1998 roku bez egzaminów wstępnych rozpocząć wymarzone studia na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu z wyróżnieniem dwu kierunków studiów – Międzywydziałowych Studiów Ochrony Środowiska oraz biologii molekularnej, w 2006 r. zostałam przyjęta na studia doktoranckie na Wydziale Biologii tej uczelni.

W 2010 roku obroniłam pracę doktorską z zakresu biologii (z wyróżnieniem). Obecnie odbywam staż podoktorski na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver (Kanada). Praca badawcza w dziedzinie biologii, choć czasami trudna i wymagająca, daje mi wiele radości i satysfakcji.

Minęły lata i teraz patrzę na czas spędzony w liceum z zupełnie innej perspektywy – doceniam niezwykłe zaangażowanie i ciężką pracę ludzi, których miałam szczęście poznać na tym etapie edukacji. Chciałabym im wszystkim za ten trud podziękować. Jestem pewna, że świadomość, jak bardzo pozytywnie wpłynęli na los wielu swoich byłych uczniów jest dla nich źródłem ogromnej zawodowej satysfakcji.

Ukończył Liceum Ogólnokształcące w 1965 r. i podjął studia na Politechnice Szczecińskiej, które ukończył w 1969 r. Praca naukowa na Politechnice zaowocowała obroną pracy doktorskiej i habilitacyjnej. W 1987 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W trakcie pracy na Politechnice Szczecińskiej pełnił wiele funkcji, m.in.: od 1979 r. kierownik Katedry Ekonometrii i Statystyki, a od 1999 r. był dyrektorem Instytutu Analiz, Diagnoz i Prognoz Gospodarczych w Szczecinie. Sprawował funkcje kierownicze, m.in. kierownika Studium Podyplomowego Rynek Nieruchomości i Studium Podyplomowego MBA. Był także wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu Inwestycyjnego im. Kwiatkowskiego.

Wydał ponad 200 publikacji i 10 wydawnictw książkowych. Był promotorem rozpraw doktorskich i prac magisterskich.

Jest członkiem World Econometric Society, Klubu Liderów Nauki województwa zachodnio-pomorskiego i Komitetu Ekonometrii i Statystyki Polskiej Akademii Nauk.
Za swoją pracę naukową i osiągnięcia zawodowe otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i wiele odznaczeń państwowych i branżowych.

W 1965 r. ukończył studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Wrocławskiej. Podjął pracę naukową na uczelni w 1972 r. uzyskał tytuł doktora, a w 1981 r. habilitację.
Dalsza praca naukowa zaowocowała uzyskaniem w 1990 r. tytułu profesora nauk technicznych. Pełnione funkcje i stanowiska: od 1991 r. kierownik Katedry Klimatyzacji i Ogrzewnictwa Politechniki Wrocławskiej, w latach 1984-1990 prodziekan Wydz. Inżynierii Środowiska, a od 2002 r. dziekan. Rozwija szkołę „Instalacje Sanitarne” w zakresie modelowania matematycznego systemów zaopatrzenia budynków w wodę, instalacji gazów technicznych w budownictwie przemysłowym i użyteczności publicznej, systemów ogrzewczych i ciepłowniczych z preferencją badań ich modernizacji i automatyzacji.

Wypromował pięciu doktorów, dwóch doktorów habilitowanych, w tym profesorów.

Autor czterech książek i skryptów oraz około 180 publikacji krajowych, zagranicznych i referatów na konferencjach.

Otrzymane nagrody: Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1973, 1982), Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (1989), nagroda Senatu Politechniki Wrocławskiej (1995), Medal KEN (1999).

Profesor zwyczajny, doktor habilitowany, inżynier.
Matura w 1957 roku, potem studia i 48 lat pracy na Politechnice Wrocławskiej. Była kierownikiem Zakładu Mechaniki Płynów, prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Energetycznego i kierownikiem Studium Doktoranckiego, przewodniczącą uczelnianej Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów oraz wiceprzewodniczącą Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akademickich, Redaktorem Naukowym Instytutu Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów. Współpracowała z Universite de Grenoble, Ecole Centrale de Paris, Ecole des Mines Nancy. Z jej inicjatywy powstało unikatowe laboratorium dydaktyczne Mechaniki Płynów, w którym m.in. francuscy studenci odbywali swe staże przeddyplomowe.

Odznaczona Złotą Odznaką PWr, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jest laureatką nagród: Ministra Edukacji Narodowej, Senatu i Rektora PWr. oraz wielu innych.

Po przejściu na emeryturę wraz z mężem mieszka w małej wsi otoczonej lasem, wśród życzliwych ludzi, ciesząc się spokojem i nie narzekając na brak zajęć.

Doktor nauk medycznych – II Katedra i Klinika Ginekologii w Lublinie, lekarz oddziału Ginekologii i Położnictwa w szpitalu powiatowym w Hrubieszowie.

1995-1998 – studia magisterskie, Międzywydziałowe Studia Matematyczno-Przyrodnicze, Uniwersytet Warszawski; 2000-2001 – podyplomowe studia handlu Zagranicznego, SGH, Warszawa; 1998-2002 – studia doktoranckie, Instytut Chemii Organicznej Polskiej Akademii Nauk, Warszawa; 2003-2004 – asystent naukowy. Od 2006 – Proces Development, MSD Ireland.

(ur. 25 sierpnia 1967 r. w Nowej Sarzynie)
1986-1992 – studia z teologii na KUL; święcenia kapłańskie przyjął 11 czerwca 1992 r. z rąk bpa W. Świerawskiego. 1992-1995 – wikariusz w Waśniowie; 1995 – 1996 – wikariusz w Ostrowcu Św. W parafii Miłosierdzia Bożego; 1996-1998 – wikariusz w Połańcu u św. Marcina; 1998-2000 – studia doktoranckie na PAT w Rakowie, specjalność homiletyka; 2000-2001 – perfekt i kierownik internatu liceum katolickiego w Sandomierzu; 2001-2004 – wikariusz w parafii p.w. św. Józefa w Nisku; 2003 – praca doktorska na PAT w Krakowie; 2004 – półroczny staż naukowy we Włoszech.

Obecnie dyrektor Wydziału Duszpasterstwa w Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu; proboszcz w Kłyżowie; adiunkt, wykładowca homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu; wykładowca w Szkole Wyższej „Olimpus” w Stalowej Woli.

Pracę w Instytucie Onkologii zaczął od zatrudnienia w międzynarodowym konsorcjum MAESTRO – projekt badawczy nad nowymi technologiami w radioterapii i onkologii. Jego praca w Konsorcjum była związana z nowego typu detektorami promieniowania jonizującego. W taki sposób osiadł na stałe w Centrum Onkologii w Krakowie na etacie asystenta naukowo-badawczego. Podczas 5 lat pracy w Instytucie miał okazję odwiedzić służbowo prawie wszystkie kraje europejskie oraz Chiny.

W lipcu 2011 r. obronił doktorat z nauk fizycznych na Wydziale Fizyki i Informatyki Stosowanej AGH w Krakowie. W listopadzie 2011 r. został awansowany przez Radę Naukową centrum Onkologii Instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie na stanowisko adiunkta w Zakładzie Fizyki Medycznej krakowskiego Oddziału.

Odwiedzając nasze liceum po 11 latach, patrzył z niedowierzaniem jak bardzo się zmieniło. Nowa hala widowiskowo-sportowa, sale dydaktyczne, rzutniki multimedialne w każdej z sal. Wszystko to zasługa dyrektora mgr Stanisława Bartnika, który w tak ciężkich finansowo czasach był w stanie zorganizować fundusze na tak niesamowitą inwestycję.

Studia na Wydziale Zootechnicznym Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie ukończył w 1979 r., uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera. Po studiach podjął pracę w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Okocim w Brzesku na stanowisku specjalisty ds. naukowo-badawczych, a w 1980 r. został przeniesiony na stanowisko asystenta naukowo-dydaktycznego w Zespole Hodowli Trzody Chlewnej Instytutu Hodowli i Technologii Produkcji Zwierzęcej Akademii Rolniczej w Krakowie.

W 1984 r. odbył staż naukowy w Instytucie Technologii Chowu Zwierząt na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie oraz w Centralnym Ośrodku Hybrydyzacji Instytutu Zootechniki w Pawłowicach. W 1986 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych.

W ramach podnoszenia kwalifikacji zawodowych w 1987 r. ukończył Studium Podyplomowe Doskonalenia Pedagogicznego Nauczycieli Akademickich, a w 1990 r. uzyskał certyfikat Deutsch als Fremdsprache w Instytucie Goethego w Bremie.

W 1997 r. na podstawie dorobku naukowego i przedłożonej rozprawy habilitacyjnej uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie zootechniki – hodowli zwierząt. Od 2003 r. jest zatrudniony w Katedrze Hodowli Trzody Chlewnej i Małych Przeżuwaczy Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 2006 roku otrzymał tytuł profesora nauk rolniczych.

Dotychczasowy dorobek naukowy prof. Czesława Klocka obejmuje autorstwo lub współ autorstwo 110 oryginalnych publikacji naukowych.
Za działalność naukową otrzymał nagrodę indywidualną MEN, a wielokrotnie nagrody indywidualne i zespołowe JM Rektora. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem na Długoletnią Służbę i odznaką „Zasłużony dla rolnictwa”.

W latach 1973-1979 studia na Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach, Wydział Lekarski. W 1986 r. II stopień specjalizacji z zakresu anestezjologii i intensywnej terapii.
W okresie 1990-1991 nostryfikacja dyplomu lekarskiego na Uniwersytecie w Innsbrucku. Międzynarodowy dyplom z „Tradycyjnej Medycyny Chińskiej” uzyskała w 1996 r. w Pekinie.
Po studiach praca w ślaskich ośrodkach klinicznych, m.in. Centralny szpital Górniczy, Wojewódzki Ośrodek Kardiologii i Kardiochirurgii w Zabrzu pod kierownictwem prof. Dr. Z. Religii. Od 1989 r. pobyt w Austrii, równoczesnie podjęcie pracy zawodowej jako anestezjolog. Obecnie pracuje w Szpitalu „Gottliche Heiland” w Wiedniu, jednoczesnie wraz z mężem prof. Dr. Hongzhao Sun prowadzi instytut „Tradycyjnej Medycyny Chińskiej” w Wiedniu. Jest mężatką, syn Thomas.

(ur. w 1946 r. w Leżajsku)
Ukończył studia artystyczne na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał w pracowni Antoniego Hajdeckiego w 1974 r.
Kierownik Pracowni Rysunku na Wydziale Rzeźby Akademii sztuk Pięknych w Gdańsku. Specjalizacja: rzeźba, rysunek, grafika

Ważniejsze realizacje rzeźbiarskie: 1986 – pomnik Dar Narodu Polskiego dla Nagasaki – Nagasaki, Japonia; 1997 – pomnik Króla Władysława Jagiełły – Leżajsk (600-lecie miasta; 1998 – pomnik Józefa Piłsudskiego – Wałcz; 1999 –pomnik Jana Pawła II – Gdańsk, Zaspa; 2005 – pomnik Sybiraków – Olsztyn, 2007 – pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej – Poznań.

W 1993 r. podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie, a już w latach 2000-2003 kontynuował studia doktoranckie w Katedrze i Zakładzie Patofizjologii AM w Lublinie.
Jest specjalistą w zakresie patofizjologii, bada przyczyny, występowanie i leczenie padaczki. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym w Katedrze i Zakładzie patofizjologii UM w Lublinie i kierownikiem Samodzielnej Pracowni Analiz Izobolograficznych Instytutu Medycyny Wsi w Lublinie.
30 grudnia 2009 r. prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu tytuł profesora.

Za swoją pracę otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. w latach 2008, 2009, 2010 – stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców, wyróżnienie Prezydenta RP – Lecha Kaczyńskiego „Mój talent dla Polski” (2006), stypendium Fundacji na rzecz Nauki Polskiej dla młodych naukowców (2004). W 1997 r. dyplom za zajęcie I miejsca na 35 Sympozjum Studenckich Kół Naukowych Akademii Medycznej w Lublinie (studia).

Z lat szkolnych leżajskiego liceum – Dyplom finalisty XXII Olimpiady Biologicznej stopnia centralnego (1993).

(ur. 16 grudnia 1941 r. w Przychojcu)
Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Leżajsku w 1959 r. wstąpił do wojska. W 1963 r. ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Zmechanizowanych.
W latach 1971 – 1975 studiował w Wojskowej Akademii Politycznej na Wydziale Historycznym. Po ukończeniu studiów pracował jako pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Historii Wojskowej.

W latach 1990-1998 pełnił obowiązki zastępcy, a następnie dyrektora Departamentu Społeczno-Wychowawczego w MON. W 1996 r. otrzymał stopień generała brygady i w końcu 1998 r. został przeniesiony do rezerwy.

Autor licznych publikacji naukowych, popularno-naukowych i publicystycznych o tematyce historyczno-wojskowej, fal erystycznej i medalierskiej.
Społecznik, działacz wielu organizacji i towarzystw, m.in. Polskiego Czerwonego Krzyża, Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego.
Za całokształt działalności służbowej i społecznikowskiej uhonorowany wieloma orderami i odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Wyróżniony ponadto, m.in. Odznaką Zasłużony Działacz Kultury oraz złotą Odznaką Zasłużony dla Warszawy.
Honorowy Obywatel Miasta Leżajska.

( ur. 6 lutego 1929 r. w Leżajsku, zm. 15 maja 2006 r.)
Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej miejscowości w 1943 r., po czym przez rok pracował w zakładzie fotograficznym. W 1944 r. rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Leżajsku, gdzie w 1948 r. uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej; 30 listopada tego samego roku – za wcześniejszą przynależność do AK, ZHP i Sodalicji Mariańskiej – został skreślony z listy studentów. Podjął wtedy pracę w laboratorium II Kliniki Chirurgicznej we Wrocławiu. Po roku został ponownie przyjęty na studia medyczne.

Tytuł i dyplom lekarza otrzymał 22 listopada 1954 r.; nie uzyskał jednak zgody na pracę na stanowisku nauczyciela akademickiego.
Stopień naukowy doktora medycyny otrzymał w Śląskiej Akademii Medycznej 8 maja 1963 r.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał 11 czerwca 1987 r.

W 1962 r. został zatrudniony w III Klinice Chirurgicznej ŚAM. W 1976 r. Mieczysław Martula został detaszowany przez rektora ŚAM na stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego nr 1 w Bytomiu.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem, European Society for Surgical Research, Polskiego Towarzystwa Onkologicznego. Brał czynny udział w życiu społecznym; w latach 1978-1984 był zastępcą przewodniczącego Komisji Zdrowia i Ochrony Środowiska Miejskiej Rady Narodowej w Bytomiu, w ŚAM aktywnie działał w ZZPSZ.

Uhonorowany m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, srebrną i złotą odznakami „Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego”.
Na emeryturę przeszedł 30 września 1999 r. Zmarł 15 maja 2006 roku.

W latach 1989-1994 studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, Wydział Informatyki; od 1994 r. adiunkt Akademia Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie; Wydział Matematyki Stosowanej. Katedra Matematyki Dyskretnej; w 1999 roku doktorat na akademii górniczo-Hutniczej w Krakowie.

W latach 1977-1983 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu i w 1983 r. uzyskał magisterium na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W trakcie dalszej pracy naukowej w 2001 r. zdobył doktorat na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a w 2009 – habilitację. Od 2010 r. profesura na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Aktualnie pełni funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Socjologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Kierownik Katedry Socjologia Małżeństwa i Rodziny IS WNHiS UKSW.

Nagrody i odznaczenia: nagroda Rektora UKSW, medal bł. Ks. Jerzego Popiełuszki.

(ur. 1 sierpnia 1955 r. w Łętowni)
Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu rozpoczął w 1974 r., w którym – jesienią – został powołany do Zasadniczej Służby Wojskowej w Jednostce Wojskowej 4413 w Bartoszycach. Służbę wojskową zakończył w 1976 r. i powrócił do seminarium przemyskiego. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ówczesnego ordynariusza diecezji przemyskiej, księdza biskupa Ignacego Tokarczuka 7 czerwca 1981 r.

Po święceniach kapłańskich został skierowany do pracy duszpasterskiej jako wikariusz i katecheta w szkołach podstawowych i średnich w parafii św. Michała Archanioła w Zarzeczu k. Jarosławia w latach 1981-1984, a następnie w parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łańcucie w latach 1984-1985.

Studia specjalistyczne z teologii moralnej realizował w Akademii teologii katolickiej w Warszawie w latach 1985-1988. Magisterium z teologii uzyskał 22 czerwca 1987 r.
Po zaliczeniu roku doktoranckiego ponownie skierowano go jako wikariusza do duszpasterstwa, najpierw w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarnobrzegu w latach 1988-1991, a potem w parafii Matki bożej Królowej Polski w Stalowej Woli w latach 1991-1992.

Po reorganizacji diecezji w Polsce w 1992 r. rozpoczął pracę w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu jako wykładowca teologii moralnej, pełniąc również funkcję prefekta w roku akademickim 1992/1993 oraz dyrektora administracyjnego w następnym roku akademickim.

W 1997 r. obronił pracę doktorską, a w 1998 r. powierzono mu funkcję rektora seminarium sandomierskiego, zachowując dotychczasowe wykłady z całości teologii moralnej. Oprócz pracy w seminarium był zaangażowany w kilku Radach i Komisjach Diecezjalnych.

W 2004 r. zakończył posługę rektora i został skierowany na rok pastoralny w Seminarium Polskim w Paryżu. Po powrocie kontynuował pracę wykładowcy teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu.

W 2007 r. został mianowany przez kardynała Adama Maidę z Detroit rektorem polsko-amerykańskiego Wyższego Seminarium Duchownego św. Cyryla i Metodego, erygowanego przez kardynała Stanisława Dziwisz w Krakowie. Oprócz pełnienia funkcji rektora prowadzi wykłady z teologii moralnej w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy i w Wyższym Seminarium Duchownym OFMConv w Krakowie.

(ur. 24 czerwca 1966 r.)
Studia w Wyższym seminarium Duchownym w Przemyślu – Katolicki Uniwersytet Lubelski (1992) oraz studia specjalistyczne doktoranckie z teologii biblijnej w papieskim Uniwersytecie św. Grzegorza w Rzymie – Pontificia Universita Gregorianka (1995-1999). Podyplomowe Studium Chórmistrzowskie w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (2002-2004), od 2000 r. doktorat na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Doktorat z socjologii (2008).

W grudniu 2008 r. biskup Ovidio Poletto polecił ks. dr Tadeuszowi Mierzwie, wikariuszowi parafii św. Jerzego w Porcia (PN), by zajął się duszpastersko grupą Polaków mieszkającą na terenie diecezji Concordia – Pordenone we Włoszech.

W czerwcu 2010 r. ks. Tadeusz Mierzwa wrócił do Polski.

( ur. się 5 czerwca 1923 r. w Głogowcu, woj. Podkarpackie) Szkołę Powszechną ukończył w 1937 r. w Sieniawie. W 1939 r. ukończył Szkołę Przysposobienia Kupieckiego w Leżajsku. W czasie okupacji niemieckiej, pracując jako ekspedient w prywatnym sklepie tekstylnym, ukończył w 1944 r. w tajnym nauczaniu Gimnazjum Ogólnokształcące, a w 1945 r. Liceum Ogólnokształcące w Leżajsku i zdał egzamin dojrzałości. Studia wyższe ukończył na Wydziale Komunikacji AGH w Krakowie w 1951 r., uzyskując stopień magistra nauk technicznych i inżyniera mechanika.
Pracę zawodowa rozpoczął w 1950 r. jako młodszy asystent w Katedrze Silników Parowych i Kotłów Wydziału Komunikacji, wchodzącego w skład tzw. Wydziałów Politechnicznych przy Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1963 roku uzyskał na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w roku 1968 na tym samym wydziale stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1969 r. został powołany na stanowisko docenta i kierownika Katedry Techniki Cieplnej. Ponadto od 1972 r. pełnił okresowo obowiązki dziekana Wydziału Mechanicznego. Od 1970 do 1974 r. był kierownikiem Zespołu Urządzeń Energetycznych i Chłodniczych Aparatury Przemysłowej i Energetyki PK, a od 1974 do 1976 kierownikiem Zakładu o tej samej nazwie. Od 1975 do 1993 r., tj. do czasu przejścia na emeryturę, prof. Franciszek Młynarski był członkiem Senatu Politechniki Krakowskiej, jako wybieralny delegat Rady Wydziału Mechanicznego PK. W latach 1988-1991 był członkiem Komitetu Nagród Państwowych. W r. 1976 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1989 r. profesora zwyczajnego.
Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczno-wychowawcze, organizacyjne i społeczne uzyskał 8 nagród Ministra NiSzW ( 5 indywidualnych i 3 zespołowe), wiele nagród Rektora Politechniki Krakowskiej oraz cztery nagrody Dyrekcji Kombinatu Metalurgicznego w Krakowie oraz dwie nagrody Ośrodka Rzeczoznawstwa i Postępu Organizacyjno-Technologicznego SIMP w Krakowie.
Odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Tytuł Honorowy „Zasłużony Nauczyciel”.
Jego hobby to historia nowożytna i najnowsza, ekonomia, turystyka.

(ur. 6 września 1967 r. w Leżajsku)
Po zdaniu matury, w 1986 r. rozpoczął nowicjat w Zakonie Braci Mniejszych Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP. W latach 1987-1993 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym oo. Bernardynów w Krakowie i w Kalwarii Zebrzydowskiej uwieńczone tytułem magistra teologii. Po święceniach (1993) pracował jako katecheta w Kalwarii Zebrzydowskiej oraz duszpasterz grup młodzieżowych. W 1994 r. został skierowany przez przełożonych zakonnych na studia specjalistyczne z zakresu katechetyki na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Po czterech latach studiów uzyskał stopień doktora nauk teologicznych.

Po ukończeniu studiów powrócił do Kalwarii Zebrzydowskiej, obejmując funkcję wychowawcy kleryków i wykładowcy katechetyki oraz dydaktyki. W 2002 r. decyzją Zarządu Prowincji oo. Bernardynów został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego, pełniąc swą funkcję przez trzyletnią kadencję. W 2005 r. został mianowany przełożonym klasztoru oo. Bernardynów i kustoszem Sanktuarium Pasyjno-Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej.

Jako kustosz sanktuarium, oprócz cyklicznych uroczystości, organizował pielgrzymkę Ojca Świętego Benedykta XVI do Kalwarii Zebrzydowskiej w 2006 r., był gospodarzem ogólnopolskich uroczystości dziękczynnych za kanonizację Szymona z Lipnicy w 2007 r.

Po zakończeniu sześcioletniej posługi kustosza sanktuarium, 3 lipca 2011 r. został ponownie przeniesiony do sanktuarium, gdzie objął funkcję odpowiedzialnego za formację i studia w swojej zakonnej prowincji.

Dwa tygodnie później, dokładnie 16 lipca 2011 r. Nuncjatura Apostolska w Polsce podała informację, iż Ojciec Święty Benedykt XVI mianował o. Damiana Andrzeja Muskusa OFM biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej, przydzielając mu stolicę tytularną Amaia. Święcenia biskupie o. Damian otrzymał w Krakowie na Wawelu 28 września 2011 r. z rąk metropolity krakowskiego ks. kardynała Stanisława Dziwisza.

(ur. 25 września 1962 r. w Giedlarowej)
W 1981 r. podczas rekrutacji na Akademię Medyczną w Warszawie uzyskał najwyższą liczbę punktów i został przyjęty z „pierwszego miejsca”. W latach 1981-1987 studiował na I Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Instytutu Biostruktury, odbywając jednocześnie staż podyplomowy, a następnie pracował jako wolontariusz w Katedrze i Klinice Otolaryngologii. W 1989 r. został przyjęty do Kliniki Otolaryngologii na stanowisko asystenta. W 1991 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu otolaryngologii. W tym samym roku odbył 2-miesięczne staże w Paryżu w klinikach otolaryngologicznych.

W 1992 r. odbył 2-miesięczne staże kliniczne w Tournai oraz w Brukseli. W lipcu 1992 r. uczestniczył w pierwszej w Polsce operacji wszczepienia implantu ślimakowego. W 1993 r. uzyskał II stopień doktora nauk medycznych. W 1994 r. uzyskał II stopień specjalizacji z otolaryngologii. W styczniu 1998 r. współorganizował i uczestniczył w pierwszej w Polsce operacji wszczepienia implantu pniowego u chorego z obustronnymi guzami nerwu słuchowego. W 1998 r. Rada I Wydziału Lekarskiego nadała mu tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych.

W 2003 r. po uzyskaniu pozytywnej opinii Rady I Wydziału Lekarskiego w ogólnopolskim konkursie na kierownika Katedry i Kliniki Otolaryngologii, JM Rektor AM powołał go na stanowisko z dniem 1 sierpnia.

Dorobek naukowy prof. Kazimierza Niemczyka obejmuje ponad 170 prac, z których ponad 25 opublikowanych jest w języku angielskim.

Od 2003 do 2008 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Programowej Programu Powszechnych Przesiewowych Badań Słuchu u Noworodków w Polsce.

( ur. 21 grudnia 1956 r. w Giedlarowej)
W latach 1975-1981 studiował na I Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie i uzyskał tytuł lekarza medycyny .

I i II stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych uzyskał w roku 1984 i 1987, a w 1989 tytuł doktora nauk medycznych na AM w warszawie. Kolejne specjalizacje zawodowe to: II stopień specjalizacji z nefrologii – 1992 r. i w 2000 r. – II stopień specjalizacji endokrynologii. W 2010 roku specjalizacja z transplantologii klinicznej.

W latach 1981-1986 pracował w Akademii Medycznej w Warszawie, I Klinika Chorób Wewnętrznych AM w Warszawie, a w okresie od 1986-2004 roku jako ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych ze Stacją Dializ Szpitala w Wołominie.

Od 1 grudnia 2004 r. do 31 grudnia 2009 r. pełnił funkcję zastępcy kierownika Kliniki Nefrologii, Dializoterapii i Chorób Wewnętrznych, a od 1 stycznie 2010 r. jest kierownikiem Kliniki Chorób Wewnętrznych, Nefrologii i Dializoterapii w Wojskowym Instytucie Medycznym w Warszawie.

Autor 140 publikacji w czasopismach polskich i zagranicznych, 150 doniesień kongresowych, 3 rozdziałów w książkach oraz 22 IF z pełnych publikacji.
Był delegatem na Zjazd Okręgowy i Krajowy czterech kadencji Izby Lekarskiej.

Przewodniczył KE OIL w Warszawie dwóch kadencji, od 16 lat jest członkiem Komisji Konkursowej oraz animatorem powstania Komisji Bioetycznej przy OIL.
Nagrody i wyróżnienia: Srebrny Krzyż Zasługi RP, Nagroda Ministra Zdrowia w 2010 r. za artykuł w Kidney International, Nagroda Rektorska II stopnia, Nagroda Srebrnej Róży za działalność w hospicjum ks. Orionistów, kilkakrotne nagrody Dyrekcji Szpitala i Samorządu Powiatu Wołomin, odznaczenie za wieloletnią działalność w samorządzie lekarskim, I Nagroda za prezentację ustną na Światowym Zjeździe Żywienia w Chorobach Nerek w Marsylii, Nagroda na Zjeździe Nefrologicznym Azji I Pacyfiku w Kuala Lumpur , Nagroda Dyrektora WIM, Złoty Próg.

(ur. 19 marca 1970 r. w Piasecznie)
Mieszkanka Leżajska od 1972 r. do matury. Od 19 roku życia mieszka i pracuje w Krakowie; szczęśliwa matka dwóch synów: Filipa i Szymona. 1988-1994 Wydział Lekarski Collegium Medium Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Uzyskane dyplomy, stopnie naukowe i zawodowe: 1994 – lekarz medycyny, Wydział Lekarski CMUJ w Krakowie; , 2007 – doktor nauk medycznych w CMUJ w Krakowie.
Od 1997 r. asystent, a następnie adiunkt w Klinice Chorób Zakaźnych CMUJ w Krakowie. Zajmuje się chorymi z ciężkimi infekcjami, jak zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, posocznica, choroby tropikalne. Od początku pracy specjalizuje się w leczeniu osób zakażonych wirusem HIV.

Należy do Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych i Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS.

Opublikowała 20 prac naukowych oryginalnych i poglądowych drukowanych w polskich recenzowanych czasopismach naukowych oraz 39 prac prezentowanych podczas krajowych i międzynarodowych kongresów naukowych.

( ur. 13 września 1939 r. w Leżajsku)
Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego i w 1957 r. zdał egzamin maturalny. Studia wyższe ukończył w 1963 r. na Wydziale Melioracji Wodnych Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu.
Pracę zawodową rozpoczął w Rejonowym Przedsiębiorstwie Robót Wodno-Melioracyjnych we Wrocławiu na stanowisku inżyniera, a następnie kierownika budowy. W grudniu 1964 r. przeszedł do pracy w Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Tam na Wydziale Melioracji Wodnych uzyskał kolejno etapy naukowe: w 1971 r. doktora nauk technicznych po obronie pracy „Potrzeby wodne oraz wskaźniki techniczno-eksploatacyjne nawodnienia deszczownianego”, w 1986 r. doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie rozprawy „Sterowanie zasobami retencji gruntowej w dolinach rzek nizinnych”.

W 1987 r. został mianowany docentem, a w 1992 r. profesorem nadzwyczajnym w Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W październiku 1995 r. uzyskał tytuł naukowy profesora.
W latach 1987-1990 pełnił funkcję prodziekana na kierunku inżynieria środowiska. Od 1989 r. sprawuje obowiązki kierownika Zakładu Eksploatacji Systemów Melioracyjnych, a w latach 1991-1994 oraz 1997-2000 zastępcy dyrektora Instytutu Melioracji i Kształtowania Środowiska.

Jego dorobek naukowy stanowi ponad 90 opublikowanych oryginalnych prac naukowych oraz 104 niepublikowane prace studialno-badawcze i studialno-projektowe.
Jest aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych i naukowo-technicznych: Komitetu Melioracji i Inżynierii Środowiska Rolniczego PAN, Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych NOT, Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej.

Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi , Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Zasłużonych dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia, Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych, odznaką „Zasłużony dla Akademii Rolniczej we Wrocławiu”, odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, a także wieloma nagrodami rektora.

Adiunkt Politechniki radomskiej – Wydział Mechaniczny, Instytut Budowy Maszyn. Specjalność – inżynieria materiałowa, materiałoznawstwo, obróbka cieplna.

Żołnierz zawodowy, pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego; szef Wojskowego Inspektoratu Obrony cywilnej we Wrocławiu.

Studia inżynieryjno-ekonomiczne transportu na Politechnice Szczecińskiej (1968 – magisterium; 1979 – doktorat nauk ekonomicznych). Obecnie dyrektor Zarządu Transportu Miejskiego w Rzeszowie. Prezes Ogólnopolskiego Związku Pracodawców Transportu Samochodowego (OZPTS).

Doktor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Rzeszowskiego.

Studia w Oficerskiej szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (1963-1966), Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (1976-1980_. Stopnie wojskowe: ppor. (1966), por. (1971), kpt. (1975), mjr mgr (1981). Obecnie asystent ochrony – licencja III stopnia.

( ur. 19 września 1903 r. w Luchowie Dolnym – obecnie woj. Lubelskie, zm. 5 lutego 1955 r.)
Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Przed wojną pracował jako nauczyciel. Był członkiem społecznych organizacji młodzieżowych, w kółkach rolniczych i ZNP. Od 1935 r. praował jako kierownik szkoły w Celestynowie. Jesienią 1939 r. utworzył komplety tajnego nauczania w zakresie szkoły średniej, w których uczestniczyło blisko 150 osób.

W 1944 r. podjął pracę w resorcie oświaty PKWN. W 1946 r. uzyskał doktorat. W latach 1947-1952 był posłem na sejm Ustawodawczy. Współorganizator Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego.

Zmarł w Celestynowie i tam też został pochowany. Dziś mała ulica Celestynowa nosi imię Michała Rękasa.

Doktor nauk medycznych, specjalista drugiego stopnia chorób wewnętrznych oraz kardiologii, adiunkt Kliniki Kardiologii Akademii Medycznej w Lublinie.

Rektor (przełożony) Wspólnoty Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Księża Pallotyni) w Ząbkowicach Śląskich; wykładowca teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Księży pallotynów w Ołtarzewie k. Warszawy.

(ur. 16 maja 1950 r. w Leżajsku). Studiowała prawo na Wydziale Prawa i Adminisracji Uniwersytetu M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pracowała jako radca prawny w Hucie Stalowa Wola i Wytwórni sprzętu Komunikacyjnego, należy do Okręgowej Rady Adwokackiej w Rzeszowie i Okręgowej Izby Radców Prawnych w Kielcach. W latach 1990-1991 wicewojewoda tarnobrzeski, 1991-1994 wojewoda tarnobrzeski, w 1997 r. została wybrana do Senatu z województwa tarnobrzeskiego. W 2001 wybrana do Senatu z okręgu rzeszowskiego. Radna miasta Stalowa Wola (2006), radna sejmiku woj. Podkarpackiego (2010). W 2011 r. została wybrana do Senatu z okręgu nr 54.

(ur. 26 maja 1939 r. w Leżajsku)

Od 1960 do 1989 r. wykonywał obowiązki na różnych stanowiskach jako żołnierz zawodowy. Po zakończeniu służby wojskowej w 1989 r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu pułkownika.
Dwie pasje towarzyszyły mu w dorosłym życiu. Jedna to historia współczesna, druga – falerystyka (nauka zajmująca się badaniami orderów, odznaczeń, odznak i mundurologii) którą zajmuje się od lat 60. Wielokrotnie prezentował swoje zbiory na wystawach i pokazach m.in. w Muzeum Wojska Polskiego, Centralnej Bibliotece Wojskowej oraz w różnych innych środowiskach na terenie kraju.

Jest autorem i współautorem kilku prac skierowanych do historyków wojskowości, muzealników, szerokich rzesz kolekcjonerów polskiej symboliki wojskowej.
W 1991 r. postanowieniem prokuratora generalnego RP został powołany jako biegły z zakresu falerystyki do wzięcia udziału w pracach ekshumacyjnych w Katyniu, Charkowie i Miednoje zakończonych wykonaniem ekspertyzy. To szczególny rozdział życia. Wykorzystano więc pasję historyczną.

W latach 1993-2000 był założycielem i pierwszym kustoszem Muzeum Katyńskiego – oddziału Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Jest autorem wielu opracowań w tym zakresie.
Pomimo stałego zamieszkania i pracy zawodowej w Warszawie, nigdy nie zerwał związków z ziemią leżajską. Często bywa w Leżajsku odwiedza także znajomych z lat szkolnych, a spotyka się z młodzieżą swojej macierzystej szkoły – leżajskiego liceum.

(ur. 29 maja 1967 r. w Krzeszowie)
Jest magistrem administracji – absolwentem UMCS w Lublinie. Do policji wstąpił w sierpniu 1991 r. Rozpoczynał swoja karierę od pracy w Wydziale K-17 w Rzeszowie. W 1993 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, uczestniczył też w wielu kursach specjalistycznych – w tym zagranicznych, w Wielkiej Brytanii i Holandii.

W 2003 r. został zastępcą naczelnika Wydziału Kryminalnego KWP w Rzeszowie. W 2004 r. tworzył i został naczelnikiem Wydziału dw. Z Korupcją KWP w Rzeszowie. Od 15 lutego 2005 r. pracował w Centralnym Biurze Śledczym KGP w Warszawie, gdzie został naczelnikiem Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Ekonomicznej.

18 grudnia 2007 r. został mianowany Świętokrzyskim Komendantem Wojewódzkim. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Policjant”, Medalem „PRO MEMORIA”.

Od 25 stycznia 2012 r. jest Komendantem Stołecznym Policji.

( ur. 23 listopada 1974 r. w Nowej Sarzynie)
Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie, ukończył w 1999 r. z wynikiem bardzo dobrym. W czasie studiów, jako członek Rady Uczelnianej udzielał się w pracach samorządu studenckiego AM, przez 6 lat pełnił funkcję starosty roku, brał udział w pracach kół zainteresowań; kardiologicznego i farmakologicznego, był członkiem studenckiego Towarzystwa Naukowego AM oraz w roku akademickim 1998/1999 przewodniczącym Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich AM w Lublinie. Za pracę społeczną i wyniki w nauce został dwukrotnie: na 5 i 6 roku studiów wyróżniony stypendium Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej. Po skończeniu studiów rozpoczął półtoraroczny staż podyplomowy w S-PSK-4 w Lublinie, pracując jednocześnie dla firmy farmaceutycznej Bayer, przy promocji niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

W 2001 r. rozpoczął specjalizację z medycyny rodzinnej oraz pracę w Niepublicznych Zakładach Opieki Zdrowotnej w Lublini. W 2003 r. otrzymał etat młodszego asystenta w Poliklinice MSWiA na ul. Spokojnej w Lublinie. Specjalizację ukończył zdanym egzaminem w marcu 2006 r. W listopadzie 2004 r. rozpoczął studia doktoranckie w Zakładzie Wirusologii AM. Doktorat obronił w marcu 2008 r. Obecnie pracuje na stanowisku starszego asystenta w zespole lekarzy rodzinnych polikliniki MSW i A oraz jako specjalista medycyny rodzinnej w firmie Medicover w Lublinie.

Studia na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej w Lublinie (1994).
Doktor nauk weterynaryjnych (specjalność: parazytologia), Wydział Medycyny Weterynaryjnej, Akademia Rolnicza w Lublinie, 2005 r.
Adiunkt w Zakładzie Parazytologii i Chorób Inwazyjnych Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego w Puławach (od 2007r.); adiunkt w Samodzielnej Pracowni Chorób Odzwierzęcych (z-ca kierownika), Instytutu Medycyny Wsi w Lublinie (od 1994 r.)

( ur. 24 lutego 1944 r. w Leżajsku)
Po maturze, w roku 1962 rozpoczął służbę wojskową jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile, a po jej ukończeniu w 1965 r. i promowaniu na pierwszy stopień oficerski został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie był dowódcą kampanii w I Technicznym Pułku Inżynieryjnym.

W 1968 r. został komendantem Podoficerskiej Szkoły Zawodowej w Ośrodku Szkolenia Operatorów i Mechaników w Grupie koło Grudziądza.

W latach 1971-1974 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego na kierunku tyłów zintegrowanych, a po jej ukończeniu został kwatermistrzem – z-cą dowódcy 55 Pułku Zmechanizowanego w Braniewie, kierując jednocześnie w pełni zintegrowanym systemem zabezpieczenia kwatermistrzowskiego jednostek, zakładów i instytucji garnizonu.

W 1977 r. brał udział w misji pokojowej na Bliskim Wschodzie, w składzie Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej ONZ. Po powrocie do kraju objął stanowisko zastępcy kwatermistrza 16.Dywizji Pancernej w Elblągu, a od 1980 r. był kwatermistrzem, zastępcą dowódcy 8.Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie.

W 1991 r. objął stanowisko szefa zaopatrzenia – zastępcy Głównego Kwatermistrza Wojska Polskiego – wiceministra Obrony Narodowej. W wyniku reorganizacji Sił Zbrojnych i powstania logistyki WP został zastępcą szefa Zarządu Zaopatrywania, a od 1996 r. szefem Zarządu Materiałowego Sztabu Generalnego WP.
Awans na stopień generała brygady otrzymał w 1966 roku z rąk prezydenta RP.
Zawodową służbę zakończył w 2002 roku.

W okresie pełnienia zawodowej służby wojskowej odznaczony został: Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami: „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i „Za zasługi dla obronności kraju”, Medalem ONZ „ W służbie pokoju”. W 1997 r. otrzymał Honorowe Obywatelstwo Miasta Leżajska.

(ur. W 1969 r. w Tarnogrodzie)
Biochemik, biofizyk, pracownik naukowy i nauczyciel akademicki. Związana z Uniwersytetem Wrocławskim; tytuł magistra biotechnologii uzyskała na Wydziale Nauk Przyrodniczych w 1993 r., tytuł doktora nauk biologicznych w zakresie biochemii w 1998 r. tam też jest zatrudniona jako adiunkt na Wydziale Biotechnologii. W swoich dorobku naukow0-dydaktycznym ma wiele publikacji naukowych w czasopismach międzynarodowych, patentów, jest także współautorką dwu skryptów oraz monografii.

Po maturze podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie, zakończone święceniami kapłańskimi. Od 1968 r. praca kapłańska; a studia specjalistyczne na KUL z prawa kanonicznego uwieńczone doktoratem.

Obecnie proboszcz w Janowie Lubelskim, dziekan dekanatu janowskiego, wiceoficjał Sądu Biskupiego w Sandomierzu.

1998-2003 – Studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie; od 2003 r. asystent matematyki na Wydziale Matematyki Stosowanej; w 2009 r. doktorat z matematyki na AGH w Krakowie.

(ur. 17 października 1929 r. w Kuryłówce, zm. 28 grudnia 2000 r.)
Ojciec Romana Szczęsnego Józef był kierownikiem Szkoły Podstawowej oraz bardzo aktywnym organizatorem życia społecznego. W latach 1944-1949 Roman uczęszczał do Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Leżajsku, które ukończył egzaminem dojrzałości. W latach 1949-1952 studiował na Uniwersytecie warszawskim na Wydziale Biologii i Nauki o Ziemi w zakresie geografii ekonomicznej, uzyskując tytuł magistra. Jako wyróżniający się student już w 1953 r. został zatrudniony w nowo powstałym Instytucie Geografii Polskiej Akademii Nauk, a od 1957 r. w Zakładzie Geografii i Rolnictwa. W latach 1958-1962 odbywał studia doktoranckie w Instytucie Geografii PAN, uzyskując w 1963 r. tytuł doktora nauk przyrodniczych za pracę „Kierunki produkcji rolniczej w Polsce w latach 1938-1958”. W tym Instytucie uzyskał następnie w 1988 r. stopień naukowy doktora habilitowanego, a w 1993 r. był Kierownikiem Zakładu Geografii Rolnictwa Instytutu Geografii PAN.

Oprócz pracy naukowej był wykładowcą na SGGW , recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych oraz pisał oceny dorobku naukowego kandydatów do tytułu profesorskiego. Wielokrotnie brał udział w badaniach terenowych i stażach zagranicznych (Jugosławia, Węgry, Czechosłowacja, NRD, Bułgaria, Austria, Finlandia, Hiszpania, Rumunia, Szwajcaria, Włochy, ZSRR).
Dorobek naukowy profesora jest bardzo bogaty – opublikowano 237 prac naukowych, w tym 20 to wydania książkowe, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jest autorem ponad 100 map, głównie w wydawnictwach atlasowych.

Za swoje prace otrzymał liczne nagrody od PAN i MSWiA, a także odznaczenia państwowe. Uniwersytet w Helsinkach również odznaczył go swoim medalem za współpracę naukową.
Zmarł 28 grudnia 2000 r. Pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu na Okęciu w Warszawie.

(ur. 10 maja 1954 r. w Poznaniu)
W Leżajsku ukończył Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego, a następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, które ukończył w 1977 r. Rozpoczął pracę w milicji, zdobywając kolejne kwalifikacje zawodowe tj. kurs oficerski w Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych MO w Łodzi, kurs z zakresu śledczych technik badania miejsca zdarzenia w Federalnym Centrum Przestrzegania Prawa Nowy Meksyk, USA, 1991, kurs menadżerski na Uniwersytecie Stanowym w Chicago, kurs dla wyższych oficerów Policji w Branshil.
W trakcie pełnienia służby wykonywał zadania jako: funkcjonariusz (oficer dochodzeniowo-śledczy 1977-1989, naczelnik wydziału 1989-1997) Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego KWMO, a następnie KWP w Opolu, zastępca komendanta wojewódzkiego ds. prewencji KWP w Opolu , komendant wojewódzki KWP w Gorzowie Wielkopolskim, pełnomocnik komendanta głównego ds. utworzenia KWP w Gorzowie Wielkopolskim.

Nadinspektor (2001), generalny inspektor (2004). Pełnomocnik ochrony i informacji niejawnych oraz koordynator ds. zarządzania kryzysowego, spraw obronnych i służby zastępczej w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie (2009).

Uczestnik sympozjów i konferencji naukowych. Autor artykułów w publikacjach resortowych. Inicjator utworzenia nowej gazety policyjnej „Policja 997”. Członek (2007-prezes) Stowarzyszenia Generałów Policji RP.

Odznaczenia: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, złota odznaka „Zasłużony policjant”, złoty medal „Za zasługi dla Straży Granicznej”, złota odznaka „Za zasługi w pracy penitencjarnej”, srebrny medal „Zasłużony kulturze – Gloria Artis”, srebrna odznaka „Zasłużony dla ochrony przeciwpożarowej”, brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”.

Od 2005 r. Honorowy Obywatel Miasta Leżajska.

W latach 1966-1971 studiowała filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie na Sorbonie w Paryżu (1971-1978) i w 1978 r. uzyskała doktorat.
Jest egzaminatorem maturalnym z języka: francuskiego, włoskiego, hiszpańskiego, rosyjskiego i polskiego.
Jest też egzaminatorem szkół wyższych: handlowych, ekonomicznych, politycznych.
Wykładowca na Sorbonie. Komisarz wystaw malarstwa francuskiego i europejskiego XX w.

( ur. 3 listopada 1901 r. w Rudzie Łańcuckiej, zm. 11 października 1996 r. we Wrocławiu) – profesor botaniki Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Egzamin dojrzałości w Gimnazjum Realnym w Leżajsku zdał w 1920 r. Ukończył teologię, lecz następnie podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, które zakończył doktoratem nt. torfowisk Czarnohory. Do 1939 pracował jako nauczyciel biologii w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu. Od 1929 r. był współpracownikiem Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności. Po wojnie, w 1945 r. trafił do Wrocławia. Tutaj też rozwinął działalność naukową i dydaktyczną. Całą swoją karierę naukową prof. Tołpa poświęcił torfowi. Opracował klasyfikację torfów europejskich. Na podstawie jego badań w latach 60 XX w. powstał preparat torfowy Tołpy, mający w założeniu stać się lekiem przeciwnowotworowym.

Po przejściu na emeryturę w 1971 r., nadal pracował nad swoim preparatem w specjalnie utworzonej dla niego Pracowni Biologii i Biochemii Torfu Akademii Rolniczej we Wrocławiu.

Zmarł w wieku 95 lat. Grób profesora znajduje się na wrocławskim cmentarzu Św. Ducha przy ul. Bardzkiej.

( ur. 13 lutego 1911 r. w Grodzisku Dolnym, zm. 13 grudnia 1983 r. we Wrocławiu) – polski biskup rzymskokatolicki, profesor historii Kościoła, patrologii oraz historii sztuki, archiwista, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1967-1983. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1936 r. we Lwowie z rąk arcybiskupa Bolesława Twardowskiego. Prowadził działalność katechetyczną, duszpasterską i naukową. Był proboszczem w Biłce Szlacheckiej od 1940 r., w 1945 r. w wyniku ekspatriacji Polaków z Kresów Wschodnich wraz z parafianami osiadł na Śląsku Opolskim. Po studiach specjalistycznych kierował Archiwum i Muzeum Archidiecezjalnym oraz Biblioteką Kapitulną w

Wrocławiu. 21 października 1959 r. został mianowany biskupem tytularnym Abitinae i biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej, skierowany do pracy duszpasterskiej w archidiecezji wrocławskiej. Sakrę biskupią przyjął 7 lutego 1960 r. z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego. Profesor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu i Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, autor licznych prac z zakresu historii Kościoła.

Został pochowany w krypcie archikatedry Św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.

Pochodzi z Wierzawic k. Leżajska. Prawnik, wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, sędzia tamtejszego Sądu Biskupiego. Prowadzi wakacyjne oazy rodzin. Dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Rodzin w Kurii Metropolitalnej w Przemyślu.

Studia medyczne na Akademii Medycznej w Lublinie, następnie rozpoczął
Studia doktoranckie, podczas których zajmował się rolą płytkowych czynników wzrostu w procesie gojenia ścięgien. Obrona pracy doktorskiej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 2009 roku.
Od 2006 r. pracuje w Klinice Ortopedii i Traumatologii SPSK nr 4 w Lublinie.

Pracownik naukowo –dydaktyczny w Katedrze i Zakładzie Toksykologii Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Lublinie. 1967 – studia chemiczne na Uniwersytecie; 1979 – doktorat z zakresu nauk chemicznych.

Doktor nauk prawnych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, poseł na sejm nieprzerwanie od 1989 r.; były marszałek i wicemarszałek Sejmu II kadencji; przewodniczący Sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej Sejmu IV kadencji. Działacz i członek władz naczelnych Polskiego Stronnictwa Ludowego. Odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami państwowymi oraz zagranicznymi, w tym Orderem Legii Honorowej nadanym przez prezydenta Francji. Autor rozprawy „Trudna lekcja demokracji” traktującej o pracy Sejmu w okresie transformacji.

Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim – Wydział Matematyki-Fizyki-Chemii; magisterium w 1951 r,; pracowała na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie najpierw jako asystent, potem starszy asystent, a następnie adiunkt na Wydziale Metali Niezależnych. Praca doktorska na wydziale górniczym AGH w Krakowie w 1966 r.

Bezpośrednio po ukończeniu studiów w Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, rozpoczął 1 maja 1979 r. pracę zawodową w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach na Wydziale Rolniczym w Zakładzie Fizjologii Roślin Instytutu Biologii Stosowanej na stanowisku asystenta-stażysty. 1 marca 1980 r. został mianowany na stanowisko asystenta, a w dniu 1 kwietnia 1982 r. na stanowisko starszego asystenta w wyżej wymienionym zakładzie. 28 kwietnia 1986 r. przed Radą Wydziału Ogrodniczego Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie obronił rozprawę doktorską. Z dniem 1 czerwca 1986 r. został mianowany na stanowisko adiunkta a 13 października 1995 r. na stanowisko starszego wykładowcy w Zakładzie Fizjologii Roślin Instytutu Biologii. W 1995 r. był kierownikiem Pracowni Cytologii i Anatomii Roślin w Zakładzie Fizjologii Roślin Instytutu Biologii. Obecnie pracuje jako starszy wykładowca w Katedrze Fizjologii Roślin i genetyki uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.

Jego dorobek naukowy to przeszło 100 pozycji w tym autorstwo i współautorstwo w publikacjach, doniesieniach na konferencje naukowe i skrypcie do ćwiczeń z fizjologii roślin pt. „Przewodnik do ćwiczeń z fizjologii roślin”. W swojej pracy zawodowej odbył wiele staży naukowych krajowych, a także zagranicznych,w Uniwersytecie Rolniczym w Uppsali w Szwecji oraz Uniwersytecie Rolniczym w Wageningen w Holandii oraz Uniwersytecie w Limoges we Francji. Uczestniczył także w wielu krajowych i zagranicznych konferencjach naukowych.

Obok prac badawczych w swojej pracy zawodowej prowadził zajęcia dydaktyczne takie jak wykłady, ćwiczenia i seminaria z zakresu fizjologii roślin, biologii komórki, kultur In vitro, organizacji laboratorium. Był także opiekunem ponad 30 prac magisterskich, promotorem prawie 40 prac magisterskich i ponad 10 prac licencjackich.. Był członkiem i przewodniczącym Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej dla przedmiotu biologia na egzaminie maturalnym. Był członkiem Kolegium Rektorskiego, Senatu Uczelni, był członkiem i przewodniczącym Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej ds. nauczycieli akademickich i studentów, jest członkiem Rady Wydziału Przyrodniczego UPH.

Jest członkiem zwyczajnym Polskiego Towarzystwa Botanicznego Oddziału w Warszawie i członkiem Zarządu Krajowego PTB. Bierze udział w okresowych wykładach organizowanych w ramach PTB w Warszawie.

Za osiągnięcia w pracy zawodowej, otrzymał wyróżnienia i nagrody rektorskie, nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Brązowy Krzyż Zasługi, odznaczenie państwowe „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i złotą odznakę ZNP.

Obecnie starszy wykładowca w Katedrze Fizjologii Roślin i Genetyki na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.

(ur. W 1952 r. w Przeworsku)
Magister pedagogiki, doktor nauk humanistycznych (2001-2004 studia doktoranckie na Wydziale Historycznym i Społecznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie). Nauczyciel dyplomowany; pracuje w szkołach podstawowych w Jarosławiu, Ostrowie i Łętowni. Oblat benedyktyński; uczestnik programów telewizyjnych „Wigilia poetów”; warsztatów literackich w Teatrze Stara Prochownia w Warszawie; założyciel Klubu Literackiego przy piśmie „Lombard”/ WDK Przemyśl; inicjator własnych recitali autorskich, koncertów poezji śpiewanej; współzałożyciel schroniska dla bezdomnych; były prezes Towarzystwa Pomocy św. Brata Alberta w Przemyślu.

Wydał wiele tomików poetyckich, jest też autorem książek dla dzieci i młodzieży.

(ur. 4 października 1963 r. w grodzisku Dolnym).
Studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (Wydział Społeczno-Pedagogiczny, kierunek: historia – 1987); Studium Samorządu Terytorialnego i Rozwoju Lokalnego na Uniwersytecie Warszawskim.

Od 2011 r. poseł na Sejm VII kadencji; 2007-2011 poseł na sejm VI kadencji, 2005-2007 poseł na Sejm RP V kadencji, 2002-2005 starosta leżajski; 1997-2001 poseł na Sejm RP III kadencji; 1990-1997 wójt gminy grodzisko Dolne; 1988-1990 nauczyciel historii w Szkole Podstawowej w Laszczynach.

( ur. 29 lipca 1966 r. w Nowej Sarzynie)
1981-1991 – studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Magisterium z teologii 15 lipca 1991 r. – święcenia kapłańskie; 1991-1994 – praca duszpasterska (wikariusz) w parafii św. Trójcy w Głogowie Małopolskim,; 1994-1997 wikariusz w parafii św. Wojciecha i Stanisława w Rzeszowie (fara); 1997-2001 – studia specjalistyczne z teologii duchowości w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; 19 czerwca 1999 r. – licencjat z teologii duchowości; 18 maja 2001 r. – doktorat z teologii duchowości. Od 4 sierpnia 2001 r. ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie oraz wykładowca teologii dochowości.