Ludwik Sawicki (ur. 20 sierpnia 1893r. w Leżajsku, zm. 30 października 1983r.) – podpułkownik artylerii Woj synem Antoniego i Heleny z Czyżewiczów. Miał dwie siostry Marię i Katarzynę. W Leżajsku ukończył Szkołę Ludową (podstawową). W latach 1904–1912 był uczniem Cesarskiego i Królewskiego Gimnazjum Wyższego w Jarosławiu. Po zakończeniu gimnazjum podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Po wybuchu I wojny światowej został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu został wcielony do armii austriackiej. Walczył na froncie rosyjskim, a następnie włoskim, gdzie dostał się do niewoli. Po zwolnieniu z niewoli udał się do Francji, gdzie wstąpił do Błękitnej Armii generała Józefa Hallera. Wraz z tą armią w maju 1919r. wrócił do Polski. Jako porucznik w składzie 12 pułku artylerii polowejwziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za męstwo został odznaczony Krzyżem Walecznych. W 12 pap służył do 1927 roku. W 1932 roku pełnił służbę w 21 pułku artylerii lekkiej w Białej. 11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony do 9 pułku artylerii lekkiej w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy III dywizjonu, detaszowanego w Berezie Kartuskiej. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Z dniem 15 sierpnia 1935 roku został przeniesiony do 20 pułku artylerii lekkiej w Prużanie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 16 lutego 1938 roku objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej. Ppłk Ludwik Sawicki dowodził 7 dak w trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku. Ranny w szyję 1 września, doprowadził dywizjon przez bitwę nad Bzurą, Puszczę Kampinoską przy stracie zaledwie jednej armaty i jaszcza, 20 września 1939 roku do Warszawy (ze wspomnień gen. bryg. Romana Abrahama: Od pierwszych dni wojny w dowódcy 7 dywizjonu artylerii konnej i świetnie zgranym zespole tego oddziału miałem najsilniejsza podporę i gwaranta powodzenia w boju. Pełne wzajemne zrozumienie, pasja jak najszybszego starcia z nieprzyjacielem i otwarcie ognia bez względu na warunki były cechą wszystkich żołnierzy dywizjonu. Należą im się słowa gorącego uznania za Walewice, Psary – Polesie, Brochów i Zamość, za umiejętność scentralizowanego działania dywizjonu, za żywienie ognia; nigdy nie zabrakło nam amunicji). 29 września 1939 roku wraz z obrońcami stolicy dostał się do niewoli niemieckiej. Za udział w kampanii wrześniowej ppłk Ludwik Sawicki został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy. W latach 1939–1945 przebywał w Oflagu Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 wstąpił do PSZ na Zachodzie. 18 maja 1946r. został dowódcą 16 pułku artylerii lekkiej. Pułkiem tym dowodził do 1947 roku, kiedy to wrócił do Polski. Jako byłego oficera II Rzeczypospolitej spotkały go szykany ze strony ówczesnych władz. Nie mógł znaleźć pracy, którą wreszcie znalazł w tartaku w Leżajsku. W tartaku tym pracował do emerytury w 1959 roku. Świadczenia kombatanckie otrzymał dopiero w 1977 roku. Będąc na emeryturze, włączył się w prace społeczne miasta Leżajska, był członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej oraz przewodniczącym Komisji Kontroli Społecznej. Działał aktywnie, propagując sport, z jego inicjatywy powstał klub sportowy „Pogoń Leżajsk”, którego został pierwszym prezesem. Ludwik Sadowski w 1929 roku zawarł związek małżeński z Wandą Bieniaszewską, z którą miał córkę Alinę (ur. 1931).

Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Niepodległości
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”